Rola hutnictwa w rozwoju regionalnym Kampanii (Włochy) w XX wieku

Abstrakt

Problem powiększających się dysproporcji regionalnych we Włoszech, jakie obserwowano od końca XIX wieku, stał się podstawą decyzji rządu o zwiększeniu inwestycji w rozwój przemysłu na obszarze biedniejszych, południowych regionów. Przełom XIX i XX wieku to okres, kiedy podstawą rozwoju gospodarki była przede wszystkim produkcja stali. Powstanie huty stali Ilva w 1910 roku w Zatoce Pozzuoli spowodowało ograniczenie bezrobocia oraz zdynamizowało rozwój całego regionu. Tak duży zakład przyczynił się do wzrostu gospodarczej roli Neapolu, a jego zamknięcie na początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku skutkowało wzrostem bezrobocia i znacznym odpływem ludności z Południa. Pojawiły się przy tym problemy ekologiczne (degradacja gleby, zanieczyszczenia wód). Celem artykułu jest ocena celowości decyzji podjętych na początku XX wieku, które doprowadziły do powstania kombinatu hutniczego w neapolitańskiej dzielnicy Bagnoli. Uwzględnione zostały argumenty ekonomiczne i dotyczące rozwoju gospodarczego w kontekście problemu narastających dysproporcji regionalnych we Włoszech, a także imperatywy ekologiczne w związku z działaniami na rzecz rozwoju turystyki.